Once upon a time in Hollywood review

A Tinseltown fairytale

Full disclosure: I have a thing for Los Angeles. I tell people it’s because my first memories are there. Dad moved us there in 1979 when he went to work for Capitol records. So, the sunlight, the smell, the feel of the city always moves me way more than I can reasonably explain. Just thought I’d put that out there before I review ‘Once upon an time in Hollywood’ – Quentin Tarantino’s love song to Tinseltown. 

Now, I’m not a Tarantino fan boy. In fact, I find many of his films self indulgent, too long, striving for coolness at the expense of story, overly reliant on the fame of his stars, rather than the portrayal of character. But, without question, ‘Once upon a time’ has become my favorite Tarantino movie. Why? 

 A Hollywood tale

The story in short: we simply follow TV star, turned B movie actor, Rick Dalton (Leonardo di Caprio) and his stunt double/gopher Cliff Booth (Brad Pitt) through six months of their Hollywood adventures. Woven through their attempts to revive Rick’s career and be good guys, we follow Sharon Tate (Margot Robbie) enjoying life in LA. Her historical gruesome murder is a constant threatening dark cloud hanging over the seemingly lightweight story. And we are often reminded of this impending doom by appearances of the Manson family. The story slowly but surely builds to a tense and shocking climax – which I won’t spoil.

 Slow burn

The movie starts off gently, with plenty of laughs, provided for example by Al Pacino in the guise of agent Marvin Schwarz. The two main stars play off each other extremely well, and they make great company. 1969 Los Angeles is rendered in all its glory, with quintessential Tarantino flourish. It definitely took me back to the ‘good old days’. Margot Robbie is terrific as Sharon Tate. The dialogues are typically fun and snappy. But as the newness wears off, the movie settles into a slow, dare I say it, at times quite boring flow. I found myself wondering: “What am I looking at and why?” – Rick’s attempt to keep his career alive just seems too little story to carry the movie. Added to this is the fact that the story is headed in the direction of a terrible crime – which made me quite uneasy. Knowing Tarantino’s insensitivity to historic tragedies, such as the ‘funny’ jew hunting scene in Inglourious Basterds and the shocking inappropriateness of Django Unchained, I was preparing myself for a very awkward finale. To be honest, I was preparing to walk out. 

 Grande finale

But, without spoiling the entire movie I will just say that it is precisely that finale that justifies the entire movie. Every long minute, every detour and dead end is brought to perfect completion in the final ten minutes or so. The slow pace of proceedings, the plotlessness of it all, the random silliness: everything clicks. The clue is in the title: it’s a fairytale. In the land of tinsel and dreams, this is how a lover of film and romance of cinema would have his do-over – it’s a bitter sweet fantasy. And quite personal. Suddenly the plot clicks too: Rick’s ambition is mirrored in the fantasy of the movie at large: to keep the dream alive a bit longer, to make 1969 just another year in LA, rather than the end of an era.

 I left the cinema feeling simultaneously uplifted and melancholic. Pondering my feelings and admiring Tarantino for the first time. Sure, it’s not without flaws, but I love it – a bit like LA itself.

This boy is back in town

It’s been a while. So what have I been doing? Ever heard of the Google Assistant? Well, turns out they needed a writer to give it something worthwhile to say in Dutch. These last 18 months I have lived the Google lifestyle, back and forth between Amsterdam and London, part of a great team of creative and tech savvy people.

I had a blast, writing converstational content, 100+ original jokes, multiple original songs, raps, seasonal stuff, curating fun facts, and creating an all around Dutch Google Assistant.

But, all good things come to an end.  Now, I’m working my way back into the freelance life, under my “Story by Klimbie” banner. My creative projects are also picking up steam. Watch this space.

Koga GranLux ‘custom’

In 2013 kocht ik, ter vervanging van een nog antiekere, zelf opgebouwde Jan Janssen TdF deze Koga Granlux. Letterlijk als nieuw maar dan uit 1997! Om het Kopje van Bloemendaal nog enigszins in stijl op te komen kocht ik later een compact crankstel – maar wat bleek: er zat een Campagnolo BB in, met ISO as en de Jis crank pastte dus niet. Die BB zat ook nog eens moer vast. Dit voorjaar eindelijk met veel gehamer gelukt om de oude eruit te krijgen. Ook kocht ik een paar jaar geleden op marktplaats een carbon vork, gewoon omdat het kon, 1 inch threaded (zeer zeldzaam dus) – van Giant. Zagen, schuren, nogmaals schuren spuiten, logo’s erop, aflakken en zagen. Nu is de racer af. 10 kg precies (incl pedalen – dus eigenlijk zo’n 9.5KG). Het resultaat mag er zijn. En: stalen frame + carbon vork = fijn! 

The last word on the Last Jedi

It’s outrageous!

Here’s my 2 cts in the heated debate concerning the merits of ‘The Last Jedi’. First, a disclaimer. I like the Star Wars franchise, but I’m not in love with it. In fact, the first Star Wars movie that I did love was Rogue One – which broke a lot of franchise rules and can be seen as an outlier.

Is okay ever good enough?

So here are my general feelings and thoughts on The Last Jedi. Executive summary: I really enjoyed watching the thing. Yep, that’s right: I thought it was really okay. The high notes were the slaying of Snope, and the Skywalker duel. Lowlights were all the weirdness with Leia using the divine – finger – force to fly through space, and the mysterious bad tactics of the Empire in not simply destroying the Alliance fleet when they had the opportunity.

So, okay. But is that good enough? Here, I would usually segue into musings on character arcs, wants and needs, plot and structure. The younger characters all have pretty clear wants and needs and are all in continuous effort to make them come about. The older, more heavily historied,  characters are more wishy washy. And, as I have passed 40 myself, I would say that’s pretty realistic. But, I don’t think that the controversy is really about that.

Because, to the haters, all this is irrelevant. All I can say is that I pity the fools who launch into diatribes about how the internal ‘rules’ and mythology of Star Wars have been broken. Just a hint: the fact that Ben Shapiro is on your team doesn’t bode well. In short: it has always been a franchise with very loosely defined ‘rules’ and there is little in the movie which breaks those rules.

Grumpy Luke

Much of the anger of fanboys and girls has been directed at the portrayal of Star Wars’ Jesus character: Luke Skywalker. People seem heartbroken that Luke is no longer the bubbly go-getter he once was. Now, let’s get real for a second. If you don’t like the current Luke Skywalker, you should realise that you disagree with a dramatic decision, not become enraged that some natural order of things has been disrupted. In fact, even if it’s true that Luke was earlier portrayed as an eternal optimist, this doesn’t clash with his having become a grumpy, reclusive, old man. Even if Mark Hamill says it does. Ever wondered why Mark Hamill never had much of a career outside of Star Wars?

Bring on the next one

Having said all that, I for one am looking forward to the next installment. Bucket of popcorn, a cold beer and low expectations in hand, I’ll be there, wearing a big smile, whilst the faithful gnash their teeth.

And rest assured, ye worried and troubled, there’s never going to be a ‘Last Jedi’.

Green lights up Fontainebleau

I’m stoked to be representing my TV show format ‘Green’ at this year’s SerieSeries festival in Fontainebleau. Our format trailer is an official selection in the ‘Spotlight on Trailers’ category. I co-developed Green with Dave Damon and Barend van Balen of Infocus productions, and wrote the trailer which was directed by Elwin Bes. Green is a darkly comic crime show based around coffeeshop (hashbar) ‘Green’ in Amsterdam. Its owner, retired criminal Jack Groen loves his regulars and his shop, but is he cut out for this life? A question he will be forced to answer when a turf war for control of the drug trade in Amsterdam brings his old life back to haunt him – will he stay out and does he really want to?

www.serieseries.fr

 

Flaked and much Stranger Things

Time for a quick update on the newest Netflix goodies available to you (and I) in The Netherlands.

Flaked – co created by lead man Will Arnett (previously of Arrested Development) is a delicious new addition to the roster. Starting off on a slow burn, this comedy is all about Chip, a reformed alcoholic who wound up in Venice because he killed a man in an accident. Hardly the stuff of hilarity you say? Well, think of it as Seinfeld in the sun, with a great supporting cast and some stellar writing. Should you find yourself thinking: this stuff is a bit, well flakey, around the half way mark, stick with it! The final episodes will reward your patience manyfold.

Stranger Things  – the Duffer Brothers imagined, made and pulled off a very special kind of trick with this sci-fi, coming of age, thriller and dark comedy series. Simply imagine every teen movie from the 80’s: Goonies, Weird Science, E.T., Stand by me, Close Encounters…well the list goes on and on and on. Wrapped up in an exciting narrative with great characters that will keep you coming back for every next episode. Much recommended!

The Martian – a review

martian

“So, that means he’ll make it.”
“Unless something goes wrong…”
drumroll…BOOM, CRASH, EMERGENCY!

Yes, it’s that kind of movie. The short summary: Matt Damon – ‘Mark Watney’ is part of a manned mission to Mars set in the near future. In an emergency situation his team mates leave him behind, assuming him dead, as they scramble to escape the planet. He awakes alone, injured and with only a temporary shelter to live in, with enough food to last a few months. He knows however, that it will be about two years until the next mission to Mars arrives to save him.

Curiously, he has no way to communicate with Earth, even though moments before the opening gambit we have seen his team mates communicate with NASA. But, this plot device is used to create a bit of extra tension for both Mark and the folks back home.

There’s the central predicament of the movie: how will Mark survive until he can be rescued or until emergency supplies can reach him?

At this point, let me be straightforward: I didn’t like the movie. To me, it felt very paint by numbers. The absolute low point was the (paraphrased) quote above. The NASA people are discussing Mark’s survival odds and doing the math. They arrive at the conclusion that he’ll make it. The NASA director makes the obvious observation: unless something bad happens. And, lo and behold, in the very next shot, another random bit of disaster strikes our poor suffering Mark. The movie features a lot of cheering successes and fist pumping brouhaha which mostly felt out of place to me. Mark’s psychological developement doesn’t match what he’s actually going through to me. He’s a hero, squared.

And I’m sorry, but after ‘Newsroom’, you just can’t cast Jeff Daniels in a straight role anymore….he will always be anchorman Will McAvoy.

My conclusion: if you want to be kept on the edge of your seat in a NASA adventure, watch Apollo 13 (1995).

Op = Op

Ja, het is wat mij betreft bijna zover. Ik heb alles wat mij aantrekt wel zo’n beetje gezien op Netflix. Een punt van irritatie is dat van veel series die het kijken waard zijn niet alle seizoenen op het online kanaal staan. Maakt de overstap naar het illegale, gratis popcorntimes steeds verleidelijker…En qua speelfilms, dat beperkt zich voor mij helaas tot het genre: al gezien, of niet gezien met een reden.

Het raakt dus langzaam op. In de vorige post had ik al tips gegeven wat echt het kijken waard is. Veel bekende namen. Nu wat obscuurder – voor wie net als ik al heel veel gezien heeft!

‘Survivors’ een BBC serie blijkt na een veel te lange en langzame eerste aflevering behoorlijk vermakelijk: wat gebeurt er als 99 van de 100 mensen komen te overlijden aan een griepvirus…geen zombies, geen aliens, gewoon heel weinig mensen en complete chaos in het Engeland van nu. Leuke karakters en de premisse wordt geloofwaardig uitgewerkt. Na het eindeloze slachtwerk van Walking Dead ook erg prettig om een serie te kijken waar de spanning komt van iets anders dan bruut geweld.

‘The Kennedy’s’ een achtdelige biografische miniserie over de koninklijke familie van de VS. Houterig, uitleggerig en met ongelijkmatig tempo, maar wel fascinerend en mooi geënsceneerd.

‘Life on Mars’ een wat oudere BBC crimi met een twist. Een politie-agent in het heden wordt aangereden op het moment van een arrestatie in een grote zaak. Hij wordt wakker de jaren ’70. Is het echt of in zijn hoofd? Ben net pas begonnen aan seizoen twee maar seizoen een is mooi gemaakt, de premisse wordt goed ingevuld en houdt je op het puntje van je stoel. Af en toe valt op dat de decors wel erg vaak herhaald worden – tja er is nu eenmaal geen HBO achtig budget aan besteedt.

Netflix NL …anno nu

Dus je hebt een Netflix abo genomen. Wat nu? In de VS is er een soort running gag dat je meer tijd doorbrengt met het scrollen door het Netflix aanbod, dan met daadwerkelijk kijken.

Dat luxeprobleem zal je in de Nederlandse editie niet snel hebben. Het aanbod is aanzienlijk beperkter. Nog steeds meer dan je in je leven zou kunnen kijken maar lang niet alles is ook het kijken waard. Vooral klassieke films en series ontbreken en dat is jammer.

Maar inmiddels is er genoeg om van te genieten. Laten we eens wat verder kijken dan de usual suspects. Welke zijn dat dan volgens Klimbie? Breaking Bad, House of Cards, Downton, Orange is the new Black, Mad Men. Allemaal echte topseries maar die kende je waarschijnlijk al.

Dus geef ik hier een shortlist van wat er minder bekend is op Netflix en toch de moeite waard:

FARGO

Losjes gebaseerd op de gelijknamige film van de Coen brothers. Een wat ongemakkelijke mix van humor en bruut geweld. Doet kil aan, zoals de stad Fargo zelf ook moet zijn. Vervreemdend en met een meesterlijke performance van Billy Bob Thornton, toch erg van genoten.

BOSS

Kelsey Grammar – jawel: Frasier Krane – is onherkenbaar als vileine burgemeester van Chicago. Kleiner en (nog) harder dan House of Cards, hoewel uiteindelijk minder bevredigend. Na twee seizoenen gecancelled maar dat is eigenlijk een voordeel, je weet tenminste dat je er in een week of wat wel doorheen bent.

BATTLESTAR GALLACTICA

De versie uit de jaren ’70 is edelkitsch maar de remake uit recenter tijden is meer dan een opeenstapeling van sci fi cliches. De mensheid wordt vrijwel vernietigd door de Cylons, een robotsoort die door de mens zelf werd geschapen. Een vloot overlevenden gaat op een lange ruimtereis op zoek naar een nieuw thuis. De uitwerking van de verschillende karakters is zeer goed gelukt, en er wordt geweldig gespeeld met de concepten van goed en kwaad. Echt een aanrader, ook voor degenen die niet zo van sci fi houden.

SUITS

Een slicke procedural over gelikte advocaten. Vol geweldige humor en rappe one-liners. Ze zijn goed in wat ze doen, en het is een genot om naar te kijken. Vooral vanaf seizoen twee een echte kwaliteitsserie met langere verhaallijnen en nog beter uitgewerkte karakters.

En, tot slot in de categorie non fictie:

WEIRD WEEKENDS LOUIS THEROUX

Louis Theroux is vast niet aan jouw aandacht ontsnapt, en sommige afleveringen zijn best oud en in 4:3. Maar zijn ongekunsteld aandoende oprechte belangstelling voor de meest uiteenlopende onderwerpen werkt keer op keer. Pornosterren, plastisch chirurgen, Black Supremacists, iedereen komt aan bod, en het is elke keer weer fascinerend.

Oh ja, er zijn ook allerhande films, maar Netflix is toch echt voor de series jongelui!