“So who wants to go first?”
De klasgenoten kijken naar elkaar of het plafond. Ik heb zelfs een echte smoes:
“I have to figure out the pages, I screwed up with the xerox”
Deze week wordt de workshop spannend. Mijn medestudenten en ik hebben ieder de eerste zeven bladzijden van onze filmscenarios mee om te worden voorgedragen.
Dit lijkt voor de buitenstaander een alleraadigste oefening. Leuk, THEATER!! Voor een schrijver voelt het als een wortelkanaalbehandeling zonder verdoving. Alle zes studenten zijn opvallend gedwee. De docent laat deze week zelfs de standaard komische aftrapanecdote voor wat het is.
Mijn klasgenoot begint met het voordragen van het narratief van mijn script, met de woorden “FADE IN” die traditiegetrouw bovenaan staan. Ik wil het uit zijn handen rukken en het lokaal uitrennen.
Hij is zelf al geweest en zijn komedie was echt komisch. Wie is hij om nu met een kritische blik mijn script te lezen? De anderen zullen de rollen die ik ze heb toebedeeld vast ook verpesten. En wat heb ik het toch slecht opgeschreven allemaal! Als ze me even een uurtje zouden geven dan kon ik het nog even verbeteren. Maar neen, ik moet stilzitten en luisteren.
Mijn klasgenoot schept er groot genoegen in om elke typo zoals geschreven voor te lezen. De “of” in plaats van “off” op bladzijde 5 gaat door merg en been, ik wil mij onder het bureau verbergen.
Ik mompel nog “sorry, I can’t type”.
Een van mijn klasgenoten vindt het leuk om zijn rol van deputy te vertolken als ware hij een echte redneck. Dat is komisch maar in het script niet zo bedoeld.
Na lezing krijg ik feedback van de docent. Zij heeft kennelijk niet opgelet en zegt dat ze het een sterke en goed geschreven opening van de film vindt. De klas knikt, ook zij hebben kennelijk zitten dutten! Hadden ze niet gehoord hoe houterig de dialogen waren en onwaarschijnlijk de plotwendingen?
Mij wordt wel een belangrijke tip meegegeven. Tot haar spijt, zegt de juf, moet ze mij manen om minder mooi Engels te schrijven. Minder volzinnen. Alles moet compact en snel. En: verplicht dialoog op de eerste bladzijde, anders zal geen “reader” het lezen. Die hebben betere dingen te doen dan een script te lezen dat begint met drie bladzijden beeld. Ik: “so you don’t hate it?” Zij: “It’s good Jasper. Now, who’s next?”
Weer die stilte, stelletje lafbekken.