“And then they pull off her jumpsuit and beat her”
“Who specifically beats her?”
“The lipstick lesbian sergeant, she’s wearing black gloves”
Een van mijn klasgenoten schrijft een spirituele film over oorlog. Elke keer dat we de hierboven samengevatte scene bespreken zit iedereen met kromme tenen. Het klopt niet met de rest van de film. De hele klas heeft eerst voorzichtig, daarna heftig kritiek geleverd. Er is niets aan te doen: het is iets persoonlijks van de schrijver.
De juf concludeert dat als deze scene voor hem zo cruciaal is, hij de rest van de film moet aanpassen. Als dat geen kinky gevangenisfilm oplevert?
Om een script af te krijgen moet je veel en veel meer verzinnen dan je ooit had kunnen vermoeden. Vroeg of laat ga je zoeken in de donkerste hoekjes van je persoonlijk vliering. En dat is eigenlijk maar goed ook omdat bijna iedereen het beste schrijft over iets dat “eigen” is.
Ik ben daar altijd met een grote boog omheen gelopen. Eigenwijs als ik ben moet ik altijd alles zelf vaststellen voordat ik geloof dat de “kenners” gelijk hebben. Nu heb ik geleerd dat ik, hoezeer ik ook van deze uitdrukking huiver, “dicht bij mezelf moet blijven”.
Dat wil niet zeggen dat ik direct een film ga schrijven over een Nederlandse ex advocaat die zijn geluk gaat zoeken in Hollywood (hoewel, hoor ik daar de telefoon?). Het gaat erom dat de kern van wat de karakters in je film verlangen iets is dat jou persoonlijk aangaat of treft.
Dat giet je desgewenst in de vorm van een ruimte avontuur of een wereld waarin mannen en vrouwen in kleurige pyjama’s de wereld redden. Maar als het niet – daar gaan we weer – “uit jezelf komt” dan wordt het meestal niks.
Hoe ironisch dat deze belangrijke conclusie zo’n afspiegeling is van mijn carriere besluiten van het laaste jaar. Ik heb nu geleerd dat ik dingen moet schrijven die voor mij heel persoonlijk zijn, terwijl ik er qua carriere al veel eerder achter was dat ik werk moet doen waarvoor de motivatie uit mijzelf komt.
Soms leg je een lange weg af om eenvoudige conclusies te trekken. Maar zolang de weg opgeleukt wordt door exploderende planeten, semi naakte gevangen vrouwen en college kids die een western avontuur beleven, is die weg prima te bewandelen.