Posted on

Blinde vlinders op zoek

“Wie zijn hier de belangrijke mensen?”
“Uhm, dat is Paul Verhoeven, daar staat Jan de Bont en dat is Pieter Jan Brugge…en..”
“Oh great”

En weg is de acteur met wie ik sta te praten tijden de kennismakingsborrel van de Holland Hollywood Connection. Zo zijn ze, acteurs, vlinders op zoek naar zoete nectar. Alleen moet ik eerst de grootste bloemen aanwijzen: een blinde vlinder dus.

Het is een topborrel, van de Holland Hollywood Connection. Eerst is iedereen een beetje verlegen met de hapjes maar zodra the “Big Three” met bordjes rondlopen durven wij ook.
De Nederlanders die “fulltime” in LA klagen dat er haring noch bitterbal te bekennen is. Anderzijds schuif ik gedreven door borrelzenuwen vrolijk twee borden falafel met humus naar binnen. Smakelijk eten!

Op weg naar de borrel neem ik mij stellig voor sociaal en open te zijn. Kletsen met iedereen en visitekaartjes verzamelen. Het hoogtepunt van mijn avond zal het soepele gesprek met Paul Verhoeven worden.

Nu mag u best weten dat ik normaal op een feest vol onbekenden verander in een soort alcoholische autist. Maar dat kan deze keer niet. Ik kan namelijk niet drinken. In Los Angeles zijn feestjes redelijk braaf omdat een groot aantal mensen niet drinkt. Dat komt niet door hoogwaardige morele overtuiging maar door de hoge straffen op DUI, “driving under the influence”.

Broodnuchter en schuchter spreek ik met wereldberoemde muzikanten, een animatie regisseur, een zeer bekende scenarioschrijver, een beginnend producent, ditto componist en Jan de Bont (in het Engels). De avond verloopt voor mijn doen erg soepel. Omdat het zo goed gaat laat ik vele gelegenheden voorbijgaan om Paul Verhoeven even aan te schieten.

Ik ben niet ongerust, ik heb namelijk al een openingszin. Wij zaten immers samen in het NOS item over de HHC.

Het loopt anders. De acteur duikt na mijn verwijzing op de topregisseur, hengelend naar een auditie. Even later staat Paul smakelijk te lachen om de grappen van de bekende scenarist. En ineens, vlak nadat ik wat slimme en diepgaande dingen heb gezegd tegen Jan de Bont, is Paul verdwenen.

Ik heb mijn les geleerd! Volgende keer vlieg ik Paul gewoon direct om de hals en vlei ik hem met bewondering voor zijn vele meesterwerken. To hell with openingszinnen!

Hoe het met mijn script gaat? Uitstekend, dank u wel. Nog tien bladzijden te gaan dan is het af; af genoeg om te herschrijven….

Posted on

Bij de filmproducent op schoot

“En hoe kan ik je helpen?”
“Als ik je wat ideeën voor mijn volgende script mail, dan kan je mij advies geven”
“Ik ben blij dat je dat vraagt”

Ik zit omringd door filmposters op het kantoor van een filmproducent! Hellboy en Lara Croft staren mij vanaf de wand aan. Op de tafel ligt het masker van Rorschach uit Watchmen. Tegenover mij zit Philip Westgren. Hij is developer bij Lawrence Gordon productions en mijn mentor.

Jawel, ik ben toegelaten tot het mentorschap programma van de Holland Hollywood Connection. Wellicht mede dankzij het interview voor de NOS dat alweer een jaar geleden lijkt. Elf Hollywood dromers zijn geselecteerd en ieder heeft een mentor, een landgenoot die hier werkt. Zonder dat Hollywood het doorheeft beramen wij een Dutch invasion.

Ik had het niet beter kunnen treffen. Philip ontwikkelt filmconcepten, scripts en aangekochte media tot scripts rijp voor productie. Hij werkt intensief samen met allerhande scenaristen. Een ideale sparringpartner dus. Met Philip als klankbord zorg ik dat mijn volgende script aan de twee belangrijkste voorwaarden voldoet: een onderscheidend idee en commerciële potentie.

Toch worden we het snel eens dat het daadwerkelijk doorbreken in Hollywood een hele klus gaat worden. Louterend is dat er weinig scripts gekocht worden en dat de sector erg conservatief is. Scenaristen worden wel ingehuurd om een aangekochte roman, of ander concept tot script te maken. Of om een remake te schrijven. Maar dan met name scenaristen die al een hit hebben geschreven. Lastig tussen te komen dus.

Toch vertrek ik op een tapijt van wolken. De zon schijnt feller, de palmbomen zijn hoger en zelfs de koffie van Starbucks smaakt mij. De sterren zijn mij blijkbaar goed gezind. Tussen UCLA, mijn mentor en mijn eigen inzet kan het nauwelijks misgaan, toch? Thuisgekomen kijk ik op de plaatselijke Funda wat een huisje in de Hollywood Hills eigenlijk doet. Valt nog best mee, voor een slordige miljoen…

Als het donker wordt breekt de ban. Ik zit al uren achter mijn laptopje te worstelen met de maanden geleden geschreven opening van mijn script. Het zijn prachtige scènes. Visueel sterk, gelaagde betekenis, minimaal dialoog. Maar nu ik op bladzijde vijftig ben, blijkt dat het anders moet. Na veel gepruts in de bestaande tekst gebeurt het onvermijdelijke. Met pijn in mijn hart selecteer ik de hele opening en druk op delete. Dit is het echte werk en dat moet ik alleen doen.