Het voelt niet eens zo lang maar dit najaar woon ik 17 jaar in Amsterdam. Ik zal die mijlpaal niet redden en blijven steken op 16,5.
Sinds het najaar van 2011 smeed ik al heimelijk plannen om de hoofdstad te verlaten. Aan het geheim kwam een eind met de verkoop annonce van mijn woning op het net. De woning is inmiddels verkocht.
Mijn vrienden begrijpen het niet. In hun ogen is het onvoorstelbaar dat je Amsterdam de rug toe zou kunnen keren. Aan mijn eigen argumenten kom ik nauwelijks toe. Sterker nog, in een terugkerend zwaktebod verval ik in een soort deemoedige spijtbetuiging. “Ja, ik weet het, maar ja, Haarlem is ook best leuk.” of nog erger “Ja, nee, natuurlijk heb je gelijk, Amsterdam is het centrum van het universum, maar ik heb gewoon het geld niet om te wonen zoals ik graag wil in deze stad.”
Dan word ik aangekeken met een mengsel van wantrouwen en meewarigheid. Ik woonde namelijk niet zomaar in Amsterdam, neen, in AMSTERDAM, in het hart van de Negen Straatjes, aan een gracht, in een rijksmonument. Vierhoog achter, dat dan weer wel, maar toch: wat nou: “ik heb het geld niet om….etc?!”
Misschien is de waarheid anders, wellicht dat ik al die tijd dat ik Mokum thuis noemde, niet zo heel erg onder de indruk was. Een erg mooie, prettige, kleine stad, ja dat wel, maar verder?
Tijd voor een stukje voorgeschiedenis: Ik woonde als kind in Los Angeles, Londen en Wenen. Onlangs nog keerde ik voor een jaar terug naar Hollywood. Misschien ben ik gewoon verwend. Daar vloeit de vraag uit voort of ik mij wellicht teveel in het diepe gooi door naar het kleine, verfijnde Haarlem te gaan, apropos mijn geboortestad… Zal ik teloor gaan in pure verveling, of erger nog: volgend jaar ineens schoenen kopen die echt niet kunnen, omdat ik gewoon niet meer “in the loop” zit?
Het machtige, inspirerende Amsterdam, met zijn blowende toeristen en simpelweg te hip en trendy geworden binnenstad. Een Redwing brandstore? Amerikaanse werkschoenen voor driehonderd euro? De enige die ik er ooit iets heb zien kopen was Thom Yorke, zanger van Radiohead. Die zal ik in Haarlem wel niet meer voorbij zien schuifelen.
Ik ben van mijn vriendenkring zowat de eerste die de stad verlaat. De reacties op de voorgenomen verhuizing verraden al de waarheidsgraad van hun belofte mij “heus wel eens in Haarlem op te zoeken”.
Het geeft niet, de kogel is door de kerk. Ik ga weg uit Amsterdam. En als ik mij dan “Mug” noem en de barbecue aanslinger in mijn achtertuin, hoor ik mijn vrouw haar Vespa in de voortuin zetten. En dan gedenk ik mijn Amsterdamse vrienden, die niet zijn gekomen.
Zij die in hun souterrain naar de optrekkende vochtplekken staren, of zwetend met de kinderwagen op de derde verdieping aangekomen zijn, en nog maar een trap op hoeven, zich realiserend dat ze het pak luiers beneden hebben laten staan. En zij die nog proberen door de binnenstad te fietsen, een vuist in de lucht en de ander op de zinloze fietsbel..Tja, vrienden, het is hier anders en de Mephisto’s zitten heerlijk.