“My laundry has just disappeared”
“Was it in that one there?”
Ik ben terug in de laundromat, bekend van het NOS journaal. Ik verdenk een grote, donkere meneer ervan mijn was gestolen te hebben. Tweedehands kleding. Onderbroeken, sokken en handdoeken van mij, gestolen.
Door mijn onschuld van zijn apropos gebracht geeft de meneer de versgewassen buit terug. Thuis blijkt dat er twee verschillende sokken missen.
Het is taai aan de onderkant van de samenleving en daar bungel ik net boven. Ik noem mezelf niet arm. Ik heb vrijwel geen geld om uit te geven maar ik kan nog ontsnappen. Zij niet.
Dit is de schaduwzijde van mijn keuze om mijn droom te volgen. Ik leef van mijn spaargeld en dat gaat snel op. Als Dagobert draai ik elke dollar drie keer om en als hedgefundmanager volg ik de wisselkoers. Voor elke dollar die ik bespaar vliegen er tien de portemonnee uit. Ik ben Hansje Brinker met de vinger in de dijk terwijl het water al rond mijn heupen staat.
Is dit nou leuk? Tja, de 99ct store, waar alles echt 1 dollar is, is genieten. Een uitpuilende mand boodschappen voor 20 dollar. Ook leuk is het gevarieerde publiek wat je er tegenkomt. Van Yiddische Mamale tot tandeloze zwervers, iedereen staat hoofdrekenend te shoppen. En dat terwijl de sommen niet zo moeilijk zijn.
Minder zijn de vele momenten dat ik mij afvraag of ik juni ga halen. En als ik volledig blut terug ga naar Nederland, wat dan? Het wordt me vaak gevraagd. Ik zeg dan vol vertrouwen dat ik dan vast wel een script heb verkocht hier of daar.
Nu pas realiseer ik mij dat ik in de jaren sinds mijn studententijd veranderd ben in een rasechte consument. Vanaf het moment dat ik hier aankwam geef ik teveel geld uit. Een tijdschrift af en toe, als het over film gaat is het gerechtvaardigd. Koffie heb ik ook een paar dollar voor over. En films kijken. Je kan die dingen niet schrijven zonder regelmatig de bioscoop te bezoeken, begrijpt u wel?
Ik zag mijzelf als iemand die niet gesteld is op luxe. Nooit heb ik aanspraak gemaakt op een privéjet of villa. Nu merk ik dat luxe iets heel anders is, namelijk gewoon normaal geld uit kunnen geven zonder er de hele tijd over na hoeven te denken. Dat mis ik.
Remedie tegen de geldpaniek, mijn nieuwe mantra: “als het op is, is het op!” En zo ver zijn we gelukkig nog niet.