Category: Other

It’s been a while. So what have I been doing? Ever heard of the Google Assistant? Well, turns out they needed a writer to give it something worthwhile to say in Dutch. These last 18 months I have lived the Google lifestyle, back and forth between Amsterdam and London, part of a great team of creative and tech savvy people.

I had a blast, writing converstational content, 100+ original jokes, multiple original songs, raps, seasonal stuff, curating fun facts, and creating an all around Dutch Google Assistant.

But, all good things come to an end.  Now, I’m working my way back into the freelance life, under my “Story by Klimbie” banner. My creative projects are also picking up steam. Watch this space.

It’s outrageous!

Here’s my 2 cts in the heated debate concerning the merits of ‘The Last Jedi’. First, a disclaimer. I like the Star Wars franchise, but I’m not in love with it. In fact, the first Star Wars movie that I did love was Rogue One – which broke a lot of franchise rules and can be seen as an outlier.

Is okay ever good enough?

So here are my general feelings and thoughts on The Last Jedi. Executive summary: I really enjoyed watching the thing. Yep, that’s right: I thought it was really okay. The high notes were the slaying of Snope, and the Skywalker duel. Lowlights were all the weirdness with Leia using the divine – finger – force to fly through space, and the mysterious bad tactics of the Empire in not simply destroying the Alliance fleet when they had the opportunity.

So, okay. But is that good enough? Here, I would usually segue into musings on character arcs, wants and needs, plot and structure. The younger characters all have pretty clear wants and needs and are all in continuous effort to make them come about. The older, more heavily historied,  characters are more wishy washy. And, as I have passed 40 myself, I would say that’s pretty realistic. But, I don’t think that the controversy is really about that.

Because, to the haters, all this is irrelevant. All I can say is that I pity the fools who launch into diatribes about how the internal ‘rules’ and mythology of Star Wars have been broken. Just a hint: the fact that Ben Shapiro is on your team doesn’t bode well. In short: it has always been a franchise with very loosely defined ‘rules’ and there is little in the movie which breaks those rules.

Grumpy Luke

Much of the anger of fanboys and girls has been directed at the portrayal of Star Wars’ Jesus character: Luke Skywalker. People seem heartbroken that Luke is no longer the bubbly go-getter he once was. Now, let’s get real for a second. If you don’t like the current Luke Skywalker, you should realise that you disagree with a dramatic decision, not become enraged that some natural order of things has been disrupted. In fact, even if it’s true that Luke was earlier portrayed as an eternal optimist, this doesn’t clash with his having become a grumpy, reclusive, old man. Even if Mark Hamill says it does. Ever wondered why Mark Hamill never had much of a career outside of Star Wars?

Bring on the next one

Having said all that, I for one am looking forward to the next installment. Bucket of popcorn, a cold beer and low expectations in hand, I’ll be there, wearing a big smile, whilst the faithful gnash their teeth.

And rest assured, ye worried and troubled, there’s never going to be a ‘Last Jedi’.

Time for a quick update on the newest Netflix goodies available to you (and I) in The Netherlands.

Flaked – co created by lead man Will Arnett (previously of Arrested Development) is a delicious new addition to the roster. Starting off on a slow burn, this comedy is all about Chip, a reformed alcoholic who wound up in Venice because he killed a man in an accident. Hardly the stuff of hilarity you say? Well, think of it as Seinfeld in the sun, with a great supporting cast and some stellar writing. Should you find yourself thinking: this stuff is a bit, well flakey, around the half way mark, stick with it! The final episodes will reward your patience manyfold.

Stranger Things  – the Duffer Brothers imagined, made and pulled off a very special kind of trick with this sci-fi, coming of age, thriller and dark comedy series. Simply imagine every teen movie from the 80’s: Goonies, Weird Science, E.T., Stand by me, Close Encounters…well the list goes on and on and on. Wrapped up in an exciting narrative with great characters that will keep you coming back for every next episode. Much recommended!

Dus je hebt een Netflix abo genomen. Wat nu? In de VS is er een soort running gag dat je meer tijd doorbrengt met het scrollen door het Netflix aanbod, dan met daadwerkelijk kijken.

Dat luxeprobleem zal je in de Nederlandse editie niet snel hebben. Het aanbod is aanzienlijk beperkter. Nog steeds meer dan je in je leven zou kunnen kijken maar lang niet alles is ook het kijken waard. Vooral klassieke films en series ontbreken en dat is jammer.

Maar inmiddels is er genoeg om van te genieten. Laten we eens wat verder kijken dan de usual suspects. Welke zijn dat dan volgens Klimbie? Breaking Bad, House of Cards, Downton, Orange is the new Black, Mad Men. Allemaal echte topseries maar die kende je waarschijnlijk al.

Dus geef ik hier een shortlist van wat er minder bekend is op Netflix en toch de moeite waard:

FARGO

Losjes gebaseerd op de gelijknamige film van de Coen brothers. Een wat ongemakkelijke mix van humor en bruut geweld. Doet kil aan, zoals de stad Fargo zelf ook moet zijn. Vervreemdend en met een meesterlijke performance van Billy Bob Thornton, toch erg van genoten.

BOSS

Kelsey Grammar – jawel: Frasier Krane – is onherkenbaar als vileine burgemeester van Chicago. Kleiner en (nog) harder dan House of Cards, hoewel uiteindelijk minder bevredigend. Na twee seizoenen gecancelled maar dat is eigenlijk een voordeel, je weet tenminste dat je er in een week of wat wel doorheen bent.

BATTLESTAR GALLACTICA

De versie uit de jaren ’70 is edelkitsch maar de remake uit recenter tijden is meer dan een opeenstapeling van sci fi cliches. De mensheid wordt vrijwel vernietigd door de Cylons, een robotsoort die door de mens zelf werd geschapen. Een vloot overlevenden gaat op een lange ruimtereis op zoek naar een nieuw thuis. De uitwerking van de verschillende karakters is zeer goed gelukt, en er wordt geweldig gespeeld met de concepten van goed en kwaad. Echt een aanrader, ook voor degenen die niet zo van sci fi houden.

SUITS

Een slicke procedural over gelikte advocaten. Vol geweldige humor en rappe one-liners. Ze zijn goed in wat ze doen, en het is een genot om naar te kijken. Vooral vanaf seizoen twee een echte kwaliteitsserie met langere verhaallijnen en nog beter uitgewerkte karakters.

En, tot slot in de categorie non fictie:

WEIRD WEEKENDS LOUIS THEROUX

Louis Theroux is vast niet aan jouw aandacht ontsnapt, en sommige afleveringen zijn best oud en in 4:3. Maar zijn ongekunsteld aandoende oprechte belangstelling voor de meest uiteenlopende onderwerpen werkt keer op keer. Pornosterren, plastisch chirurgen, Black Supremacists, iedereen komt aan bod, en het is elke keer weer fascinerend.

Oh ja, er zijn ook allerhande films, maar Netflix is toch echt voor de series jongelui!

“Teuntje” – zoals verschenen in Psychologie Magazine juni 2014

Friesland, Aline stuurt de boot, ik sta klaar met een lijn om aan te leggen. De zon schijnt, Aline is zwanger, we zijn een half jaar getrouwd. We zijn leuk, gelukkig, zondagskinderen. Ons kind op komst, met als werknaam “Teuntje” zal delen in ons geluk. Dat weten we.

Later, de combinatietest. We verheugen ons erop Teuntje weer te zien. De echo duurt eindeloos, de echoscopiste wordt ongemakkelijk, Aline moet een rondje lopen en een glas water drinken. Op de TL verlichte gang, vol geboortekaartjes, staan we. Aline spreekt: als het mis is, moeten we zwangerschap dan beëindigen? Ik ben stellig: ja.

De nekplooi-meting wijst uit dat er hoogstwaarschijnlijk sprake is van chromosoom-afwijking. We zijn verslagen.

Thuis leest Aline allerlei blogposts over hoe de combinatietest niet altijd klopt. Ik denk in stilte: de experts hebben gesproken.

We spreken een serie op elkaar lijkende artsen. Aline wordt moe van het empathische gedoe, ze wil antwoorden, hoe kan dit? Ik neem het voor de artsen op, dat valt slecht bij haar. Zij ondergaat een punctie, een grote naald door haar buik geprikt. Ik val bijna flauw, zij niet.

We zitten thuis op de bank, op de salontafel een paar baby Uggs. We krijgen ruzie, omdat ik er niet over kan praten.

De definitieve uitslag volgt. Teuntje, nu 15 weken, heeft Downsyndroom, en wellicht nog andere gebreken. De artsen raden voorzichtig aan de zwangerschap af te breken. Ik kan het niet aan een ernstig gehandicapt kind te hebben, Aline vindt het met name vreselijk voor het kind….we gaan de zwangerschap afbreken. Zij huilt, ik voel leegte.

Aline koopt een mandje voor Teuntje en knipt van kleurrijk karton hartjes en bloemen om erin te stoppen. Als zij niet kijkt pak ik het mandje, het is voor mij een wezensvreemd voorwerp. Hoe kan je om een kindje rouwen waar je zelf het leven van beëindigt?

Op de natale afdeling van het. Het huilen van baby’s schalt over de groene gangen. Bij Aline worden tabletten ingebracht om de miskraam op te wekken, ze is in tranen. Ik pak haar hand. Niets wat ik heb meegemaakt heeft mij hiervoor klaargemaakt.

Het wachten begint. Samen kijken we TV, we volgen de Olympische spelen als behekst.

Aline heeft pijnlijke weeën en krijgt morfine. We vallen stil, in tegenstelling tot de verpleegsters en artsen – die zijn vriendelijk en professioneel. De klok tikt maar door, en Aline mompelt wartaal en is ondanks de pijnstilling bang. Ik voel mij een soort meubelstuk.

De geboorte begint, het water breekt, Aline wordt wat helderder en bijna opgewekt. Tot mijn eigen verbazing, ondanks mijn bloedvrees, weet ik de verpleegster te helpen. Teuntje past in een handpalm. Ik neem een aantal foto’s. We leggen hem in zijn mandje en nemen afscheid, hij zal worden gecremeerd. Met het mandje in handen bewonder ik Aline dat zij deze voorbereiding op zich heeft genomen.

We staan buiten het ziekenhuis, de zon schijnt. Mensen lopen voorbij, het is net als elke dag. Alleen wij zijn anders, zondagskinderen af.

Vele jaren geleden zat ik in de kroeg met Merijn de Boer. Wij kenden elkaar door ons gedeelde lidmaatschap bij een verderfelijke studentenvereniging. Hij vertelde mij dat hij een roman wilde schrijven. Daarbij benadrukte hij dat wat het ook zou worden, hij vooral niet wilde “ontroeren”.

Een kanttekening: de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik eigenlijk geen idee heb of Merijn dit echt gezegd heeft. Het lijkt me eigenlijk behoorlijk onwaarschijnlijk. Niet gezien zijn oeuvre, maar meer vanwege het feit dat Merijn en ik nooit meer dan vijf woorden gewisseld hebben. Niet uit animositeit maar meer vanwege een soort incompatibiliteit van karakters die zich toespitste in de zweterige broeikas die het studentenleven gerust mag heten. Ik ben luidruchtig, aanwezig, extrovert en tot vervelens toe anekdotes aan het vertellen. Merijn observeert en beperkt zijn uitspraken tot spaarzame rake klappen. Soms besluipt mij het gevoel dat ik mijn kruit verschiet terwijl Merijn achter de typemachine klimt en proza schrijft en wat voor proza.

“De Nacht” is Merijn’s debuut als romancier. Van hem werd eerder de uitstekende, zij het enigszins onevenwichtige, bundel “Nestvlieders” gepubliceerd. Ik vroeg hem eens hoe hij de tijd vond om te schrijven. Daar had hij een uiterst efficiënte modus voor. Elke avond direct na thuiskomst, doch voor het avondeten met zijn vriendin, schreef hij een uur lang.

“De Nacht” gaat over Marcel, die met zijn vriendin Lidia met vakantie gaat in Frankrijk. Na wat blikschade aangericht te hebben door onkunde achter het stuur worden zij slachtoffer van het ergste soort vakantievriendschap: met een proleet, diens onderdanige vrouw en rebelse dochter. Er is ook een subplot dat te maken heeft met internationale handel in verdovende middelen. Op een dag wordt Marcel wakker en is zijn Lidia verdwenen……tot zo ver zou je kunnen denken: had ik dat niet ook in een boek van Suzanne Vermeer gelezen tijdens die regenachtige vakantie in de Algarve?

Vergis u niet. Merijn de Boer speelt met de lezer. Marcel is een uiterst onbetrouwbare verteller. Een man met een mening die een hekel heeft aan mensen die overal een mening over hebben. Droger dan droogkomisch kan het niet worden dan in “De Nacht”. In een recensie werd een vergelijking getrokken met “Nooit meer Slapen”. Dat was ongetwijfeld als groot compliment bedoeld maar gaat volstrekt voorbij aan het bijzondere van de schrijver Merijn de Boer. Hij heeft namelijk een volstrekt eigen stem. En uit die stem spreekt enige minachting. Voor zijn personages en misschien zelfs voor de lezer. Maar dat mag de pret niet drukken.

Marcel fileert in de openingshoofdstukken alles en iedereen. Ook zijn vriendin Lidia moet het in de omschrijvingen ontgelden. Zelf is hij werkloos, alcoholist, zonder werkzaam zaad en schijnbaar zonder plan. En, zonder enige vorm van ironie over zichzelf. Dat er voor ironie wel ruimte is zal pas gaandeweg duidelijk worden….

Terwijl het vakantieavontuur steeds grilliger wendingen neemt met zoete verleiding, overspel, gevaar en opschepperij over wijn, wordt de scheidslijn tussen werkelijkheid en verzinsel steeds moeilijker te duiden. Zitten we in de hersenspinsels van Marcel gevangen of is dit de realiteit? Een mooi gegeven: is het niet altijd zo dat de werkelijkheid door inmenging van onze eigen perceptie onkenbaar is?

Stilistisch is “De Nacht” absoluut een meesterwerk. Merijn kan ongelofelijk goed schrijven. Rijk in variatie van bloemrijke omschrijvingen tot vlijmscherpe bijzinnen. De lijn die Merijn inzette met “Nestvlieders” is hier voortgezet. Die lijn wijst schuin omhoog en ik ben dan ook benieuwd wat de toekomst nog meer brengt.

Tot slot, een punt van kritiek? Zoals ik hiervoor al zeg spreekt ergens uit de personages een zekere minachting over de mensheid uit Merijn’s werk. Ben je op zoek naar ontroering of een verheffende conclusie over de mens, zoek dat dan elders. De Nacht doet voor mij uiteindelijk wat kil aan. Maar goed, hij had het zelf al gezegd (of niet dus), ontroeren is niet het doel.