Hollywood, here I come!
“Ik ga naar Hollywood”.
“Echt waar?”
De bankmedewerker is onder de indruk. Zeggen dat je filmscenarist bent doet het beter dan redacteur. De man doet er een schepje bovenop: “ik kan hier wel op de printknop drukken maar u maakt echt iets.”
Mijn carrière vertoont volgens velen een steevast dalende lijn na een veelbelovend begin. Drie jaar was ik advocaat bij een voornaam internationaal kantoor. Van de ene dag op de andere vertrok ik. Ik wilde creatief werk doen en kwam bij de televisie terecht. Het viel tegen hoe creatief dat was.
Intussen werkte ik in de avonduren aan filmideeën. De eerste keer dat ik een concept naar een producent stuurde was het raak. Mijn naam zou binnen een paar maanden op een aftiteling staan. Zo makkelijk is het, dacht ik, de onwetende. Drie jaar verder is het wachten op filmsubsidie. Volgens de kenners liggen we voor op schema. Een en ander deed mij realiseren dat in de avonduren plannetjes smeden onmogelijk zal leiden tot een echte doorbraak.
In Hollywood een opleiding tot scenarist doen, dat was de weg voorwaarts! Lokale alternatieven deed ik af als minderwaardig. Bij UCLA School of Theatre, Film and Televison – een van ‘s werelds beste filmscholen – vond ik het perfecte programma. Een jaar lang onder deskundige begeleiding twee originele speelfilms schrijven – in het Engels. De taal baart mij geen zorgen, ik ben van huis uit tweetalig maar mezelf serieus nemen als filmscenarist – dat houdt mij wakker. Maar ik wist dat ik moest kiezen: eenmaal echt voor de droom gaan of een echte baan vinden en ophouden met “dat creatieve gedoe”.
Ik meldde mij aan. In nachtelijk uren schreef en schaafde ik een “one page statement of purpose, no more, no less” en vijf bladzijden origineel filmscenario, de openingssequentie van een psychologische thriller. Ik neuriede dagenlang Randy Newman’s “I Love L.A.” en maakte een lijstje van wie ik bij mijn eerste Oscar zou bedanken.
Ik werd toegelaten. Uit honderden aanmeldingen was mijn werk gekozen. Ik durfde niet te juichen. Een familielid zei behulpzaam: “als je andere filmscenaristen zoekt in L.A. kan je een willekeurige taxichauffeur aanklampen.”
Mijn ticket is geboekt, 23 september vlieg ik. Ik mag niet meer aan mezelf twijfelen, er wordt niet meer gerelativeerd of cynisch gedaan. Of dat gaat lukken?
Mijn naam is Jasper Klimbie, ik ben 35 jaar oud. Hollywood, here I come!
6 september 2010